rozbiegliśmy się po świecie - dziesięć lat minęło
lecz niesiemy w sobie Twoje i gesty i słowa
każdy z nas to ziarno które w nas zasiałeś
niczym skarb najdroższy czule pielęgnował

bruzda sumienia głęboka dotąd w nas została
chodzimy nią codziennie by pilnować chleba
gdy się łany kołyszą w czasie niepogody
wiemy jak nam potrzebna jest przychylność nieba

rozbiegliśmy się po świecie lecz wracamy znowu
na to wzgórze gdzie Bóg wielkie wyciaga ramiona
i wołamy wielkim głosem w stronę Watykanu
Twoje drogie nam nad życie i święte imiona